16 آبان ماه 1388 (مطلب شماره 312)
کهکشان دنباله دار، کهکشانی واقع در خوشه کهکشانی Abell 2667 و در فاصله 3.2 میلیارد سال نوری از ماست؛ کهکشانی که در حضور نیروی گرانش سهمگین خوشه کهکشانی از هم پاشیده شده و به دلیل شکلش آن را کهکشان دنباله دار نیز می گویند. 


تصویری از کهکشان دنباله دار (بالا - راست) از نگاه دوربین تلسکوپ فضایی هابل

رصدهای صورت گرفته از کهکشان دنباله دار و دیگر اعضای خوشه کهکشانی Abell 2667 به دانشمندان کمک کرد تا دلیل فقر گاز برخی از کهکشان های جهان را درک کنند. کهکشان ما؛ راه شیری، منابع عظیم گاز و غباری را درون خود داراست که در فرآیندهای ستاره سازی مصرف می شوند. اما ذخیره گازی دیگر کهکشان ها اندک است.
تصویر تهیه شده از کهکشان دنباله دار از دریچه چشمان تلسکوپ فضایی هابل نشان می دهد که فعل و انفعالات عظیم گرانشی مابین کهکشانهای موجود در خوشه های کهکشانی پرجرم، آسیب های فراوانی را به ساختار کهکشان و گاز موجود در آن می زند. این آسیب ها از طرفی بیشتر متوجه کهکشان های مرکزی است و اغلب کهکشان ها حاشیه دست نخورده می مانند. برخوردهای کهکشانی، شکل کهکشان ها را بر هم می زند و ستارگان بی خانمان و سرگشته را در این میان به فضای میان کهکشانی می ریزند (مطلب شماره 200).
با وجود آنکه جرم کهکشان دنباله دار از کهکشان ما بیشتر است، او تمام گاز و غبارش را از دست خواهد داد و از آن پس دیگر قادر به ستاره سازی نخواهد بود. او به کهکشانی فقیر از گاز بدل خواهد شد؛ با ستارگان پیر و سرخ.
چون کهکشان دنباله دار در فاصله 3.2 میلیارد سال نوری از ما واقع شده است، این تنها تلسکوپ فضایی هابل است که بایستی برای شکار و تحلیلش به کار گرفته شود. حتی بزرگترین تلسکوپ های خانگی نیز آن را نخواهند دید. 

منبع: Universetoday

***