7 تیر ماه 1388 (مطلب شماره 179)
سن خورشید، 4.6 میلیارد سال است. در واقع ستاره شناسان مطمئنند که کل منظومه شمسی همزمان و در حدود 4.6 میلیارد سال پیش تشکیل شد. پیش از آنکه منظومه شمسی وجود داشته باشد؛ تنها ابر عظیمی از هیدروژن مولکولی سرد بود. سپس، برای این ابر گازی اتفاقی افتاد که به رُمبش آن انجامید. شاید واکنشی با یک ستاره ای که در نزدیکی آن گذشته بود، و یا شاید شوکی حاصل یک انفجار ابرنواختری نزدیک، این رمبش را موجب شد. پس از آن، بواسطه گرانش مجموع ابر، این ابر شروع به فروریختن بر روی خود کرد. 

نمای تخیلی از نخستین مراحل تشکیل منظومه شمسی ما و خورشید

همچنان که گاز و غبار دور همدیگر جمع می آمدند، ابر شروع به چرخش و مسطح شدن کرد. اکثر جرم این ابر در ناحیه مرکزی جمع شد در حالیکه بقیه اش بصورت یک قرص گازی پیش سیاره ای (جایی که بعد از آن سیارات، قمرها و سیارک ها پدید آمدند) به چرخش ادامه می داد. زمانیکه دما و فشار کافی فراهم آمد؛ خورشید، فرآیندهای همجوشی هسته ای را در هسته خود آغاز کرد. برای نخستین 50 میلیون سال، خورشید احتمالاً کاملاً فعال بوده است و شراره ها و انفجارهای عظیمی را تولید می کرده است. و پس از آن نیز بصورت یک ستاره رشته اصلی (مطلب شماره 141)، که امروز آن را می بینیم و به آن عشق می ورزیم، آرام گرفت.  

ستاره شناسان با استفاده از شهابسنگ هایی که روی زمین سقوط می کنند، قادرند سن خورشید و منظومه شمسی را محاسبه کنند

چگونه ستاره شناسان سن خورشید (و بقیه اجزای منظومه شمسی) را با چنین دقتی محاسبه کرده اند؟ بصورت کوتاه ... بوسیله شهابسنگ ها. ستاره شناسان شهابسنگ هایی که در نقاط مختلف زمین سقوط کرده بودند را جمع آوری کرده و با محاسباتی دریافتند که تمامی آنها با فاصله تنها چندین میلیون سال از یکدیگر تشکیل شده اند. آنها از تکنیکی موسوم به سن سنجی رادیواکتیو بهره بردند. چون نرخ واپاشی عناصر بخوبی شناخته شده است؛ آنها بعنوان مثال تنها نسبت اورانیوم به سرب را در یک نمونه شهابسنگی اندازه گیری کردند. با مقایسه این نسبت ها با نرخ واپاشی شناخته شده اورانیوم، دانشمندان می توانند دریابند که کی شهابسنگ تشکیل شده است.
به این ترتیب می توانیم بفهمیم خورشید چند ساله است. 

منبع : Universetoday

***