28 آذرماه 1388 (مطلب شماره 353)
هلیکس، نزدیکترین سحابی سیاره نما به ماست. این سحابی که در صورت فلکی دلو جای گرفته است، توسط کارل لودویگ هاردینگ، پیش از 1824 کشف گردید. ابعاد ظاهری آن در آسمان شب، معادل قطر یک ماه بدر است که به دلل پراکندگی بیش از حد گازهای آن، تماشای آن با چشمان غیرمسلح شدیداً دشوار است. 

سحابی سیاره نمای هلیکس

رصدهای صورت پذیرفته توسط تلسکوپ فضایی هابل از حلقه مرکزی این سحابی، ساختارهای مرموز و هم مرکزی را یافت که همچون ترکش به نظر می رسند. این اجسام دنباله دار-مانند، هر کدام از منظومه شمسی ما بزرگترند. غشای گازی داغ و سریع سحابی، از غشاهای سردتر، چگال تر و کندتری که پیش از مرگ ستاره توسط آن به فضا پراکنده شده بودند؛ پیشی جسته است. یکی از احتمالات کمی دور از ذهن این است که در طول زمان این توده های دنباله دار، نهایتاً اجسامی چون پلوتو را ایجاد خواهند کرد. اگر اینچنین باشد، تعداد اجسام یخی کوچکی که به گرد ستارگان مرده ایجاد می شود، در کهکشان ما بیشتر از حد تصور پیشین است.

اجسام ترکش مانند دیده شده در حلقه داخلی سحابی هلیکس

منبع: David Darling

***