22 آذرماه 1388 (مطلب شماره 347)
زمانیکه بادهای سریع ستاره ای به محیر بین ستاره ای برخورد می کند، ناحیه درخشان و کوچکی را در زمینه سحابی ایجاد می کند که بعدها از آن ستاره ای بوجود خواهد آمد. به این نواحی نسبتاً ریز و درخشان، اجرام "هربیگ-هارو" می گویند. 

تصویری از هربیگ-هارو 34 / عکس از ریچارد کریسپ

با جریان یافتن فوران های دوقطبی از یک ستاره جوان، امواج شوکی ای ایجاد می شود که گاز میان ستاره ای را داغ و یونیزه می کند. در مناطق پشت جبهه موج که گاز سرد می شود، الکترون ها و یون ها دیگربار ترکیب شده و نوری از خود گسیل می کنند که طیف آن بصورت خطوط نشری است. نام این اجرام، از نام ستاره شناسان آمریکایی، "جورج هربیگ" و "گویلرمو هارو" گرفته شده که برای نخستین بار سه نمونه از آن ها را در خلال سالهای 1946 و 47، در تصاویری که از سحابی NGC 1999 در صورت فلکی جبار گرفته بود، کشف نمودند. تمامی هربیگ-هاروهای دیده شده، در نزدیکی جبهه امواج شوکی در سحابی واقع اند و در گستره امواج مادون قرمز اجرام فوق العاده درخشانی به حساب می آیند. 

منبع: David Darling

***