17 آذرماه 1388 (مطلب شماره 342)
در هفدهم سپتامبر 1789، ویلیام هرشل انگلیسی (کاشف سیاره اورانوس) یکی از اقمار سیاره زحل را کشف نمود که بعدها میماس نام گرفت. این قمر همچنین "زحل-1" نیز گاه خوانده می شود؛ چراکه میماس، درونی ترین قمر از مجموع هفت قمر شناخته شده در آن زمان بود. در اسطوره شناسی یونان باستان، میماس غولی بود که به دست هرکول کشته شد. 

قمر میماس. گودال غول پیکر هرشل، در میانه تصویر و در میانه خط شب قمر دیده می شود / ناسا

چگالی اندک این قمر به آن معناست که اکثریت ساختار میماس را یخ آب تشکیل داده است. این قمر کوچک همچنین میزبان جمعیت فراوانی از گودال های برخوردی ریز و درشت است. هر چند گودال هایی با قطرهای تا 40 کیلومتر در اکثر نقاط قمر فراونند؛ اما در نواحی قطب جنوب میماس، گودال های برخوردی با قطر بیشتر از 20 کیلومتر دیده نمی شود. سرآمد پدیده های خاص این قمر اما گودالی با قطر 130 کیلومتر، موسوم به "گودال هرشل" است که تقریبا یک سوم از قطر میماس را تحت پوشش خود گرفته است. قله مرکزی گودال، در حدود 6 کیلومتر از سطح داخلی گودال ارتفاع دارد. اگر آنچه که چنین گودال عظیمی را شکل داده، اندکی بزرگتر بود؛ قمر از هم می پاشید. با این حال، در سمت مخالف محل برخورد، شواهدی از شکستگی های بزرگ دیده می شود. 

منبع: David Darling

***