22 آبان ماه 1388 (مطلب شماره 318)
جوان ترین و نزدیک ترین جفت کهکشان های برخوردی به راه شیری، کهکشان های شاخکی اند که با فاصله 63 میلیون سال نوری از ما، در صورت فلکی کلاغ جای گرفته اند. کشش گرانشی هر کدام از دو کهکشان، قوسی از گاز و ستارگان کهکشان دیگری را به فضا آزاد کرده است و از اینروست که به آنها کهکشان های شاخکی می گویند.

کهکشان های شاخکی (Antennae galaxies)

این شاخک ها مجموعاً 360 هزار سال نوری در فضا امتداد دارند و در حدود یکصد میلیون سال پیش ایجاد شده اند. فرآیند پیشرفت آنها نیز همچنان ادامه دارد. در تصویر زیبایی که تلسکوپ فضایی هابل از قلب این دو کهکشان تهیه کرده است، توده های سرگردان و درخشانی همچون گره های گازی به چشم می خورند که در حقیقت آماجی از حدود یکهزار ستاره نوباوه اند؛ خوشه های کروی نوپایی که از برخورد متقابل توده های گازی هیدروژن دو کهکشان بوجود آمده اند.

تصویر تلسکوپ فضایی هابل از حلقه برخوردی دو کهکشان شاخکی

از طرفی طیف سنجی پرتو ایکس ناحیه برخوردی دو کهکشان توسط تلسکوپ فضایی پرتو ایکس چاندرا، از ده ها نقطه درخشان پرتو ایکس خبر می داد که احتمالاً آثار حضور سیاهچاله ها و ستارگان نوترونی اند. این اجرام فشرده و ریز، بقایای مرگ ستارگان بزرگی اند که قبل ترها در جریان رشد ناگهانی ستاره سازی کهکشان ها پس از برخورد به یکدیگر ایجاد شده بودند و امروز تنها بقایایشان باقیست. 

منبع: David Darling

***